คนเก่งที่เก่งจริง

คนเก่งที่เก่งจริง โดย ทวีวัฒน์ เติมฤทธิ์ (อู๋)

หลายสิบปีมาแล้วที่ผม (อู๋) ได้รู้จักกับฆราวาสท่านหนึ่งมีชื่อว่า พ.อ.อาภรณ์ ดิลกโสภณ ผมมักเรียกท่านว่า “คุณพ่ออาภรณ์” เมื่อท่านเกษียณจากราชการทหารแล้วท่านก็ปฏิบัติธรรมอยู่ที่บ้านอย่างคร่งครัด ผมได้รู้จักท่านก็เพราะมีเพื่อนรุ่นน้องท่านหนึ่งคือคุณหน่อยแนะนำให้รู้จัก บ้านของท่านอยู่ที่แถวถนนรามอินทรา กรุงเทพมหานคร ผมแวะเวียนไปหาท่านหลายครั้งด้วยความเคารพรักท่านเหมือนพ่อคนหนึ่ง ถ้าช่วงไหนผมงานยุ่งไม่ค่อยได้ไปหาท่าน ท่านก็มักจะโทรมาหาผมโดยบอกให้แวะไปหาท่านบ้าง ผมกับท่านจึงสนิทสนมกันแบบญาติ เวลาจะไปหาท่านผมก็จะต้องไปหาซื้อผลไม้ไทยๆ ไปฝากท่านด้วย

คุณพ่ออาภรณ์ท่านนี้แหละที่เป็นผู้ไปอาราธนาท่านบ๋าวเอิงแห่งวัดสมณานัม ให้มาตั้งศาลหมื่นศรีวิเศษเทพฤทธิ์ภายในค่ายจักรพงษ์ จ.ปราจีนบุรี เพื่อแก้ปัญหาทหารในค่ายตายต่อเนื่องกันหลายคนจนสำเร็จ คุณพ่ออาภรณ์ท่านปฏิบัติธรรมอยู่ที่บ้านแต่ก็มักจะมีพระจากต่างถิ่นแวะเวียนเข้ามาหาท่านอยู่เสมอ แม้แต่หลวงปู่เทพโลกอุดรและท่านเจ้าคุณนรฯ ก็ยังมีเมตตามาสอนธรรมะให้แก่ท่านในทางสมาธิ ทำให้คุณพ่ออาภรณ์มีญาณรู้เห็นในเรื่องราวต่างๆ

ผมและคุณหน่อยจึงชอบแวะเวียนไปหาท่านเพื่อให้ท่านเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง ทั้งเรื่องของกษัตริย์ในอดีต เช่น พระเจ้าปราสาททอง เจ้าฟ้ากุ้ง เมืองโบราณศรีเทพ ปรางกู่ และเรื่องของหลวงปู่เทพโลกอุดร หลายวันมานี้ผมรู้สึกคิดถึงท่านจึงได้เขียนเรื่องนี้ขึ้นเพื่อระลึกถึงท่าน ผมเองเป็นคนที่เชื่อคนยาก จะนับถือว่าใครเก่งก็ต้องพิสูจน์ให้รู้จริงก่อน

วันหนึ่งหลังจากที่ได้คุยกับคุณพ่ออาภรณ์เสร็จแล้ว ซึ่งการไปหาท่านแต่ละครั้งก็จะคุยกันนับชั่วโมงเพราะเรื่องที่อยากฟังอยากรู้มันมีมาก ก่อนจะลาท่านกลับผมก็เลยขอทดสอบโดยถามท่านไปว่า “คุณพ่อครับ หลายคนมาบอกผมว่าคุณพ่อมีญาณทัศนะที่แม่นยำ สามารถรู้เห็นในเรื่องต่างๆ ได้อย่างถูกต้อง คุณพ่อพอจะบอกผมได้ไหมว่าในอดีตชาตินั้นผมมีชื่อเล่นว่าอะไรครับ”

คุณพ่ออาภรณ์ท่านนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วก็ทำสีหน้าแปลกใจพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “ชื่อเล่นในอดีตของลูกก็คือ___ใช่ไหม” โอ้โห ผมฟังคำตอบของท่านแล้วก็แทบสะดุ้ง ท่านใช้ญาณตรวจดูแป๊บเดียวท่านก็สามารถพูดชื่อเล่นของผมนี้ออกมาได้ คนธรรมดาไม่มีทางจะพูดชื่อของผมนี้ออกมาได้เลยเพราะเป็นชื่อที่คนในสมัยนี้เขาไม่ใช้กันแล้ว ชื่อมีเป็นร้อยเป็นพันแต่ท่านกลับพูดออกมาได้อย่างถูกต้องตรงเป๊ะเลย มันไม่มีทางที่จะพูดออกมาแบบเดาสุ่มได้แน่ ผมเลยตอบกลับท่านไปว่า

“โอ้โห คุณพ่อเก่งจริงๆ ครับ ผมไม่คิดว่าคุณพ่อจะรู้” นี่แหละที่ผมบอกว่าคนเก่งที่เก่งจริง….คุณพ่อและผมเลยต่างก็รู้ว่าเราทั้ง 2 ต่างก็เคยเกิดเป็นใครและใครกันมา

แชร์เลย

Comments

comments

Share: