สมัยก่อนหลวงปู่ตาบอดอยู่5ปีวันนั้นมีโยมคนหนึ่งเดินมาวัดพอเดินผ่านตรงต้นโพธิ์ได้ยินนกแก้วบอกคาถา..แล้วบอกให้ไปบอกหลวงปู่นกแก้วก็เก่งนะพูดภาษาคนได้ จากนั้นตาที่บอดมา5ปีก็หายพอท่านเล่าจบท่านบอกว่าคาถานั้นลืมหมดแล้วแต่ถายหลังมาหลานหลวงปู่ชื่ออ.ปรางค์
ท่านเป็นพระที่ปฎิบัติเคร่งอีกองค์หนึ่งท่านได้เล่าให้ฟังว่าตอนนั้นท่านปฏิบัติหลวงปู่อยู่มีสมุดอยู่เล่มหนึ่งเป็นวิชาที่หลวงปู่ชุนเขียนให้หลวงปู่หลวงปู่ชอบว่างสมุดเล่มนั้นไว้บนเตียงที่ท่านนอนประจำอ.ปรางค์บอกว่าความรู้สึกตอนนั้นของท่านเหมือนว่าหลวงปู่อยากจะให้อ.ปรางค์ได้เรียน
วิชาอันนั้นท่านเลยถือวิสาสะแอบหยิบเอาไปอ่านโดยไม่ได้บอกจึงเป็นเหตุให้ท่านต้องตาบอด จนหลวงปู่ต้องทำน้ำมนต์ให้กินจึงหาย ต่อมาอ.ปรางค์มีโอกาศไปพักที่วัดแห่งหนึ่งไม่ไกลจากบ้านเกิดหลวงปู่มากนักวัดนั้นอีกด้านหนึ่งจะติดกับแม่น้ำชีวัดนั้นค้อนข้างไปทางจะเป็นวัดร้างมีพระพุทธรูป
เศียรหักหลายองค์มีศาลาเก่าๆที่พังรอเวลาเพื่อที่จะสลายไปแล้วยังมีที่กำลังจะก่อสร้างแต่ต้องหยุดไปกลางคันอีกด้านมีทีพักสงฆ์ที่พอพักได้อ.ปรางค์เล่าว่าท่านไปนั่งสมาธิในวัดนั้นพอจิตกำลังจะรวมก็ปรากฎงูตัวขนาดใหญ่เลื้อยมาหาท่าน ท่านบอกว่ากลัวมากจนต้องหอบกลดวิ่งหนี
ตอนหลังท่านนำเรื่องนี้มาเล่าให้หลวงปู่ฟังหลวงปู่บอกว่าทำไมไม่ปล่อยให้มันกินถ้ามันกินป่านนี้อาจหายตัวได้แล้ว เพราะคำพูดของหลวงปู่จึงมีพระในวัดนั้นอยากลอง พระตู่ก็เลยไปลองบ้างผลก็คืออยู่ๆก็หมดแรงลงไปไม่เป็นจนอ.ปรางค์ต้องทำน้ำมนต์ให้กินจึงหาย ผมก็เคยแวะเข้าไปวัดนี้เหมือนกันกระแสวิญญาณแรงมากเวลาจำกัดเพราะตอนนั้นเย็นมากแล้วเลยต้องกลับก่อน…
ไลน์ "@wlps" เพื่อรับข่าวสารจากทางวัด
