ครั้งเมื่อหลวงปู่หงษ์ พรหมปัญโญ ได้อุปสมบทแล้ว องค์ท่านก็ได้ตั้งใจเล่าเรียนเขียนอ่าน ศึกษาพระธรรมวินัยอย่างเต็มที่โดยไม่เห็นแก่ความเหนื่อยล้า หลวงปู่มีความอุตสาหะวิริยะเป็นอย่างยิ่ง ที่จะเรียนรู้วิชาการในแขนงต่างๆ ด้วยความอดทนอย่างไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ แม้ว่าบางครั้งท่านต้องเดินทางไปเรียนวิชายังสำนักอื่นๆ ซึ่งต้องเดินทางด้วยเท้าเป็นระยะทางหลายสิบกิโลก็ตาม
ว่ากันว่าในระยะแรกที่องค์ท่านบวชนั้น ท่านรู้สึกเบื่อหน่ายเพศบรรพชิตอยากที่จะสึกออกไปใช้ชีวิตอย่างปกติธรรมดา เมื่อองค์ท่านตริตรองแล้วก็เตรียมการที่จะไปลาอุปัชฌาย์อาจารย์
ในตอนกลางคืนที่ท่านจำวัดได้เกิดนิมิตว่า ตัวท่านกำลังเดินลงจากกุฏิเพื่อนำธูปเทียนแพไปกราบลาอุปัชฌาย์อาจารย์ ก็ได้เกิดอสุนีบาตฟาดลงมาตรงทางเดินที่ท่านกำลังจะเดินก้าวเท้าไป ทำให้ท่านเกิดความไม่แน่ใจ แต่ในขณะที่ท่านกำลังจะเดินกลับกุฏิ พลันก็ปรากฎร่างของพระภิกษุหน้าตา รูปร่างใหญ่โตเหมือนคนโบราณเดินเข้ามาหาท่านพร้อมกับกล่าวว่า
” ท่านอย่าลาสิกขาเลย ขอให้บวชเป็นพระต่อไปเถิด จะได้เกิดประโยชน์แก่พระศาสนาและได้ช่วยโปรดญาติโยม และถ้าหากเปลี่ยนใจที่จะไม่สึกแล้วก็จะสอนวิชาให้ “
ซึ่งในนิมิตนั้นหลวงปู่ท่านก็ตกลงรับคำที่จะไม่ลาสิกขา และพระภิกษุแปลกหน้านั้นก็ได้พาท่านเหาะไปยังป่าที่ไกลแสนไกลเพื่อนสอนวิชาต่างๆให้ เป็นวิชาเกี่ยวกับเวทมนต์ คาถาต่างๆ ซึ่งต่อมาภายหลังหลวงปู่จึงได้ทราบว่า พระภิกษุรูปนั้นแท้จริงแล้วท่านก็คือ ” หลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร” หรือ ” หลวงปู่ใหญ่ ” นั่นเอง……….
เรียบเรียงจากหนังสือ หลวงปู่หงษ์ พรหมปัญโญ โดย สวร ฤษี
ไลน์ "@wlps" เพื่อรับข่าวสารจากทางวัด
