โอวาทของหลวงพ่อวัดปากน้ำ

ผู้เทศน์เกิดวันศุกร์ ปีวอก บวชมา 50 พรรษา ค้นคว้าธรรมะเรื่อยมา

การออกธุดงค์  ใจเป็นมรรคผล   สงบ สมาธิ เป็นทาง    รู้ว่าเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เป็นปัญญา [ไม่ใช่ธรรม]

ดวงธรรมที่ทำให้เป็นพุทธรัตนะ ผู้เทศน์รู้จักเกือบ 50 ปี [ตำราไม่มี] โดยการค้นคว้าทางปฏิบัติ

ดีที่สุด คือ พระพุทธเจ้า 

ชั่วที่สุด คือ มาร  

ผู้เทศน์มารู้ตัวเมื่อบวชแล้วว่า ต้นธาตุ [คือ พระพุทธเจ้าองค์แรก ขณะนี้อยู่บนพระนิพพาน] ใช้ให้จุติมาเกิดเพื่อปราบมาร [ไม่ให้แก่ ไม่ให้เจ็บ ไม่ให้ตาย]   ถ้ามารไม่แพ้ ผู้เทศน์ยอมตายอยู่วัดปากน้ำ

มารปล่อยสายมาปกครองมนุษย์  มนุษย์ตกเป็นบ่าวเป็นทาสของโลภะ โทสะ โมหะ  [ผลคือ ความเสียหาย]  มีแก่ มีเจ็บ มีตาย เช่นสงครามที่แล้วมา เกิดจาก โลภะ คือความโลภ เป็นเหตุให้คนเจ็บ คนตาย    ลูกชายลูกหญิงมีความหลง  โมหะ  ว่าตัวเก่งแล้ว  พ่อแม่ว่าไม่ได้   มี โทสะ  โมโหโต้เถียง ไม่กลัวเกรง

ที่เป็นเช่นนี้เพราะนาย โลภะ โทสะ โมหะ เขาปกครอง  เขาสั่งให้ทำเช่นนั้น  เอาบ้านเมืองมาล่อ  เอาความเจ็บความตายมาให้  ปราบมารเหล่านี้ลงเสียได้  มนุษย์จะได้อยู่เป็นสุข   เจ้าตัวมารเหมือนผีเที่ยวสิงบังคับให้เป็นไปตามคำสั่งของเขา

เราต้องเข้าวิชชาธรรมกายจึงรู้ เห็นหมด  เพราะธาตุธรรมไม่เหมือนกัน

วัดปากน้ำช่วยเหลือแก้คนป่วยไข้ ให้หายไม่ต้องกินยา   มารมันยอมให้คนไข้หาย  แต่มันไม่ยอมแพ้  มันแพ้หลอก ๆ [ตามวิสัยของมาร]

มนุษย์ชายหญิง  เป็นพระก็มาก  เป็นมารก็มาก

เป็นธรรมกาย  ดูเป็น รักษาตัวได้   เราจับสายธรรมะเสีย เขาก็ไม่รบกัน  เก็บสมบัติให้หมด เก็บอาวุธให้หมดตามจุด เขาก็ไม่รบกัน  [จับ หรือ เก็บ  ในที่นี้ หมายความว่า จัดหรือเก็บ ในทางปฏิบัติธรรมะ]

กวดขันอย่างนี้  25 ปีแล้ว   แยกพระ แยกมาร ไม่ให้ปนกัน  ไม่ให้กระทบกัน   ต่างฝ่ายต่างเป็นสุข [เหมือนรัฐกันกระทบในมนุษยโลก]

จะให้สัญญา ไม่รังแกกัน   ถ้าไม่ยอมก็เก็บฤทธิ์เสีย   ที่ไม่ตกลงกัน เพราะเขาลองฤทธิ์กัน

ผู้เทศน์ปล่อยชีวิต [ยอมตายถวายชีวิตแด่พระพุทธเจ้า] ถึง 2 คราว  จึงได้พบ “ธรรมกาย”  [พระพุทธเจ้าเป็นเจ้าของ]

ชายหญิงผู้ปฏิบัติธรรมะ ถึง “ธรรมกายโคตรภู”   เท่ากับได้บวชข้างใน   เป็นหญิงถือว่าได้บวชข้างใน  หากเป็นชายที่บวชพระ ถือว่าบวชทั้งนอกและข้างใน เป็น 2 ชั้น

ความอยากเป็นเหตุให้เกิด  เกิดเป็นผล

หยาบดับได้ ดับเป็นชั้นๆ   ดับตั้งแต่กายมนุษย์หยาบจนถึงธรรมกาย   ความเกิดเป็นของจริง ละได้ก็เห็นดับ   ดับนั้นเป็นนิโรธ   นิโรธมีขึ้นได้เพราะศีล สมาธิ ปัญญา

ดับหยาบไปหาละเอียดเป็นชั้นๆ เข้าไป  จนเป็นพระโสดา   ตาดีก็เห็น ญาณดีก็รู้  มีบาลีรับรอง

พระพุทธเจ้าทั้งหลาย   “ธรรมกาย” นั่นแหละเป็นผู้รักษาความสงบ

แชร์เลย

Comments

comments

Share: